Pisaniem prezentacji maturalnych zajmuje się już od siedmiu lat. W tym czasie pomogłem wielu maturzystom zdać część ustną na najwyższą ilość punktów. Cena za jedną prezentację wynosi 80-120 zł w zależności od tematu prezentacji. Aby zamówić prezentację skorzystaj z formularza kontaktowego umieszczonego na stronie, bądź napisz na adres: maturaustna2013@gmail.com.
Poniżej znajdziecie przykładowe części prac pisanych przez mnie.
poniedziałek, 27 stycznia 2014
Dzieło sztuki czy kicz ? Rozważ problem na podstawie analizy wybranych piosenek współczesnych.
Wyraz kicz nie tylko często słyszymy. Niestety, atakuje on
nas coraz częściej. Tę ekspansję ułatwiają środki masowego przekazu. A i
przecież samo zjawisko kiczu z masowością współczesnych piosenek ściśle się wiąże.
Miejscem narodzin kiczu było malarstwo. Wszyscy na pewno zetknęli się kiedyś z
tzw. oleodrukami przedstawiającymi „czułe sceny”, bardzo często nad wodą i z
towarzyszeniem łabędzia. Były one już w XIX wieku masowo produkowane (odbijane
specjalną prasą, stąd i nazwa) oraz sprzedawane klienteli, której i finansowo,
i kulturowo nie było stać na jakieś niepowtarzalne, oryginalne dzieło olejne.
Tę bliskość przedstawień malarskich oraz kiczu odnajdujemy w
samej jego definicji („Słownik wyrazów obcych PWN” pod redakcją J.
Tokarskiego): „kicz (niem. Kitsch, może odkitschen = zgarniać błoto) lichy,
bezwartościowy obraz, rzadziej - utwór literacki”. Może to wynikać z tego, że
łatwiej naleźć kiczowatość w obrazie niż w komunikacie językowym. Język bowiem
jest w dużo większym stopniu masowo używany, niż dzieje się to z malarstwem.
Trzeba także zwrócić uwagę na inną cechę języka, cechę, której brak wszelkim
sztukom wizualnym („niemym”) i która wpływa na analizowaną trudność. Otóż za
pomocą mowy nie tylko możemy odnosić się do jakichś przedmiotów („Czytam pracę
o kiczu językowym”). Kiedy stwierdzamy, że „kicz” pochodzi z niemieckiego
„Kitsch”, wyrażamy się na temat „samego” języka. W wypowiedzi „Nazwałbym cię
białym łabędziem, ale to takie popularne" pojawia się element kiczowaty -
„biały łabędź” jako określenie ukochanej, ale jest też dystansujący komentarz o
samym tym wyrażeniu („metajęzykowy”). Stąd ocena, kiedy jakiś masowo używany i
zarazem pretensjonalny zwrot zjawia się w tekście, musi wziąć pod uwagę również
związki tegoż z resztą komunikatu. A to bardzo komplikuje zadanie w porównaniu
z obrazem, gdzie niejako rzutem oka wychwytujemy tego typu rys.
Charakterystyczne cechy pisarstwa Olgi Tokarczuk. Omów na wybranych przykładach.
Tematem mojej prezentacji maturalnej,
jest ukazanie twórczości popularnej polskiej pisarki współczesnej, jaką jest
Olga Tokarczuk. Posłużę się kilkoma jej utworami, by w ten sposób ukazać, jakie
sa charakterystyczne cechy jej pisarstwa, jakie tematu w swych utworach
porusza, co w jej twórczości wyróżnia ją spośród innych, współczesnych pisarzy.
Wszak o wielkości twórcy świadczą jego dzieła, dlatego więc dokładne pochylenie
się nad nimi pomoże w końcowym określeniu jej twórczości i nazwaniu
charakterystycznych cech, które tą pisarkę opisują, wyróżniają i stawiają w
czołówce polskich współczesnych pisarek.
Aby
dokładnie zastanowić się nad fenomenem Olgi Tokarczuk, a także zastanowić się
nad charakterystycznymi elementami jej twórczości pisarskiej, należy na samym
początku wspomnieć klika słów o niej samej. Urodziła się w 1962 roku w małej
miejscowości Sulechów. Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Warszawskim. Po
skończeniu studiów pracowała jako psychoterapeutka, lecz zrezygnowała z pracy
zawodowej na rzecz kariery pisarskiej. Rozpoczęła ją w 1979 roku pisząc
opowiadania. Jako powieściopisarka zadebiutowała w 1993 roku utworem „Podróż
ludzi Księgi”. W 2008 roku otrzymała literacką nagrodę Nike. Do
najsłynniejszych jej utworów należą: „E. E”, „Prawiek i inne czasy”, czy
„Bieguni”. Należy do najwybitniejszych polskich pisarzy współczesnych.
Art Nouveau (Nowa Sztuka) jako kierunek w literaturze i sztuce. Omów na wybranych tekstach kultury.
W światowym
malarstwie około 1890 roku cichły już spory wokół impresjonizmu, powstawały
nowe ruchy negujące ten kierunek (podobnie jak i naturalizm, eklektyzm,
dominujący w dziewiętnastym wieku historyzm oraz wszelkie przejawy sztuki
akademickiej). Odchodzono od prezentacji scen z życia, realnych pejzaży na
rzecz fantastyki, poetyckich wizji, legend (nieprzeciętnym reprezentantem tego
nurtu był Max Klinger), tajemniczości, złożonych symboli. Inny charakter miało
malarstwo Edwarda Muncha - niesłychanie ekspresyjne, zafascynowane brzydotą,
makabrą, stanami i zjawiskami patologicznymi, łączące w sobie elementy zarówno
secesji, jak i symbolizmu oraz rodzącego się ekspresjonizmu.
Ogólnie
rzecz ujmując, w okresie modernizmu do sztuk plastycznych szeroką falą wróciło
wizjonerstwo, fantastyka, marzenia, co musiało oznaczać i sprzeciw wobec sztuki
akademickiej. Stylem tej nowej sztuki stała się secesja, kierunek z lat
1890-1910 (apogeum jego popularności przypada na 1900 rok, kiedy to w Paryżu
miała miejsce Wystawa Światowa), który był próbą stworzenia jednego stylu we
wszystkich dziedzinach sztuki: od malarstwa, grafiki, architektury, rzeźby po
rzemiosło artystyczne, wzornictwo, zdobnictwo. Nazywano to „jednością sztuk”,
dążono do zatarcia granic pomiędzy poszczególnymi dyscyplinami, ich integracji.
Archaizmy i ich funkcje w literaturze. Omów na wybranych dziełach z różnych epok.
Język
zmienia się na przestrzeni dziejów. Używane niegdyś elementy wymowy, fleksji,
słownika czy składni w odpowiedzi na ewoluujące otoczenie, zwyczaje społeczne i
językowe (uzus) mogą zanikać, ustępując miejsca innym. Najprostszym do
pomyślenia motorem takich zmian są przekształcenia materialnego otoczenia przez
działalność ludzką. Pojawiają się nowe przedmioty codziennego użytku, inne
sposoby wytwarzania dóbr, organizacji wojska itd. Ale te nowe przedmioty nie
wchodzą na pustą scenę, a zastępują, uznane w pewnym momencie za przestarzałe,
dzieła rąk ludzkich. Wypierając je, wypierają również związane ze starym
porządkiem nazewnictwo.
Z określonym
wyżej procesem łączą się, by tak rzec, najbardziej namacalne archaizmy - tzw.
archaizmy rzeczowe. Jak łatwo się domyślić, wszelkie przywoływania przeszłości,
czego literacki przykład stanowi powieść historyczna, nie mogą obejść się bez
tego typu archaizacji.
Trudniej
uchwytne są archaizacje powstające nie tyle dzięki bezpośredniej relacji języka
do rzeczywistości, ile te związane ze zmianami samego sposobu wyrażania się,
organizacji wypowiedzi. Dzieją się one niejako we wnętrzu samego języka i jako
związane z jego właściwościami fonetycznymi, fleksyjnymi czy składniowymi są
trudniej uchwytne dla przeciętnego użytkownika. W tej grupie wyróżnić możemy
m.in. archaizmy fonetyczne (np. wymawianie e pochylonego), fleksyjne (np.
„krukowie" zamiast „kruki"), wreszcie składniowe (szyk zdania, stare
związki frazeologiczne itp.).
Subskrybuj:
Posty (Atom)