Zaklęcie seksualne

Za to zaklęcie ubierz się na czerwono. Jeśli nie masz czerwonego strój, zrobi coś takiego jak czerwony szalik, dopóki nosisz coś czerwonego. Umieść kilka kropli olejku eterycznego w misce z wodą i umyj ręce w niej, aby się oczyścić. Jak oddać zaklęcie Wiccan Libido Umieść czerwone świeczki we wszystkich punktach kardynalnych, a białą świecę pośrodku. Położyć kadzidło na lewo od białej świecy, a kamień granatowy i mięta pozostawiają w misce na prawo od białej świecy. Umieść zdjęcie swojego partnera lub siebie przed świecą. Teraz narysuj okrąg, a następnie zapisz czerwone świeczki, a następnie białą świecę i kadzidło. Weź białą świeczkę i wrzuć kilka kropli wosku na zdjęcie. Podnieś miseczkę z liśćmi mięty i kamieniem z granatu i wyobraź sobie okrąg wypełniony czerwonym światłem, kolorem namiętności i libido. Nadaj się do wizualizacji, aż poczujesz, że otaczające cię powietrze napełnia energią pasji. Teraz skup się na tym, powtarzając następującą inkantację w celu zwiększenia swojego libido kochanka (lub własnego). Powtarzaj to pięć razy: "Wzywam cię, Afrodyta, bogini miłości, Przebudzaj ogień wewnątrz (imię osoby) Rozbudz swoje pragnienie i pasję Teraz i na wieki Na najwyższą cześć" Dziękuję bogini, a następnie zgaszeniu świec, I zamknij okrąg. Niech kadzidło pali się do końca. Powtarzaj trzy noce z rzędu, aby przywrócić pełny libido.




Zobacz więcej http://wrozkalodz.blogspot.com/2017/02/kilka-sow-o-urokach-miosnych.html

Pisanie prac maturalnych

Pisaniem prezentacji maturalnych zajmuje się już od siedmiu lat. W tym czasie pomogłem wielu maturzystom zdać część ustną na najwyższą ilość punktów. Cena za jedną prezentację wynosi 80-120 zł w zależności od tematu prezentacji. Aby zamówić prezentację skorzystaj z formularza kontaktowego umieszczonego na stronie, bądź napisz na adres: maturaustna2013@gmail.com.
Poniżej znajdziecie przykładowe części prac pisanych przez mnie.

Dzieło sztuki czy kicz ? Rozważ problem na podstawie analizy wybranych piosenek współczesnych.

Wyraz kicz nie tylko często słyszymy. Niestety, atakuje on nas coraz częściej. Tę ekspansję ułatwiają środki masowego przekazu. A i przecież samo zjawisko kiczu z masowością  współczesnych piosenek ściśle się wiąże. Miejscem narodzin kiczu było malarstwo. Wszyscy na pewno zetknęli się kiedyś z tzw. oleodrukami przedstawiającymi „czułe sceny”, bardzo często nad wodą i z towarzyszeniem łabędzia. Były one już w XIX wieku masowo produkowane (odbijane specjalną prasą, stąd i nazwa) oraz sprzedawane klienteli, której i finansowo, i kulturowo nie było stać na jakieś niepowtarzalne, oryginalne dzieło olejne.

Tę bliskość przedstawień malarskich oraz kiczu odnajdujemy w samej jego definicji („Słownik wyrazów obcych PWN” pod redakcją J. Tokarskiego): „kicz (niem. Kitsch, może odkitschen = zgarniać błoto) lichy, bezwartościowy obraz, rzadziej - utwór literacki”. Może to wynikać z tego, że łatwiej naleźć kiczowatość w obrazie niż w komunikacie językowym. Język bowiem jest w dużo większym stopniu masowo używany, niż dzieje się to z malarstwem. Trzeba także zwrócić uwagę na inną cechę języka, cechę, której brak wszelkim sztukom wizualnym („niemym”) i która wpływa na analizowaną trudność. Otóż za pomocą mowy nie tylko możemy odnosić się do jakichś przedmiotów („Czytam pracę o kiczu językowym”). Kiedy stwierdzamy, że „kicz” pochodzi z niemieckiego „Kitsch”, wyrażamy się na temat „samego” języka. W wypowiedzi „Nazwałbym cię białym łabędziem, ale to takie popularne" pojawia się element kiczowaty - „biały łabędź” jako określenie ukochanej, ale jest też dystansujący komentarz o samym tym wyrażeniu („metajęzykowy”). Stąd ocena, kiedy jakiś masowo używany i zarazem pretensjonalny zwrot zjawia się w tekście, musi wziąć pod uwagę również związki tegoż z resztą komunikatu. A to bardzo komplikuje zadanie w porównaniu z obrazem, gdzie niejako rzutem oka wychwytujemy tego typu rys.

Charakterystyczne cechy pisarstwa Olgi Tokarczuk. Omów na wybranych przykładach.

Tematem mojej prezentacji maturalnej, jest ukazanie twórczości popularnej polskiej pisarki współczesnej, jaką jest Olga Tokarczuk. Posłużę się kilkoma jej utworami, by w ten sposób ukazać, jakie sa charakterystyczne cechy jej pisarstwa, jakie tematu w swych utworach porusza, co w jej twórczości wyróżnia ją spośród innych, współczesnych pisarzy. Wszak o wielkości twórcy świadczą jego dzieła, dlatego więc dokładne pochylenie się nad nimi pomoże w końcowym określeniu jej twórczości i nazwaniu charakterystycznych cech, które tą pisarkę opisują, wyróżniają i stawiają w czołówce polskich współczesnych pisarek.

            Aby dokładnie zastanowić się nad fenomenem Olgi Tokarczuk, a także zastanowić się nad charakterystycznymi elementami jej twórczości pisarskiej, należy na samym początku wspomnieć klika słów o niej samej. Urodziła się w 1962 roku w małej miejscowości Sulechów. Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Warszawskim. Po skończeniu studiów pracowała jako psychoterapeutka, lecz zrezygnowała z pracy zawodowej na rzecz kariery pisarskiej. Rozpoczęła ją w 1979 roku pisząc opowiadania. Jako powieściopisarka zadebiutowała w 1993 roku utworem „Podróż ludzi Księgi”. W 2008 roku otrzymała literacką nagrodę Nike. Do najsłynniejszych jej utworów należą: „E. E”, „Prawiek i inne czasy”, czy „Bieguni”. Należy do najwybitniejszych polskich pisarzy współczesnych.

Pierwszym utworem autorki, na podstawie którego omówię jej twórczość, będzie książka, wydana w ubiegłym roku „Prowadź swój pług przez kości umarłych”. Akcja rozgrywa się w Kotlinie Kłodzkiej. Główną bohaterką jest Janina Duszejko – kiedyś inżynier mostów, dziś wiejska nauczycielka angielskiego, geografii i dozorczyni domów letniskowych(...)

Art Nouveau (Nowa Sztuka) jako kierunek w literaturze i sztuce. Omów na wybranych tekstach kultury.

W światowym malarstwie około 1890 roku cichły już spory wokół impresjonizmu, powstawały nowe ruchy negujące ten kierunek (podobnie jak i naturalizm, eklektyzm, dominujący w dziewiętnastym wieku historyzm oraz wszelkie przejawy sztuki akademickiej). Odchodzono od prezentacji scen z życia, realnych pejzaży na rzecz fantastyki, poetyckich wizji, legend (nieprzeciętnym reprezentantem tego nurtu był Max Klinger), tajemniczości, złożonych symboli. Inny charakter miało malarstwo Edwarda Muncha - niesłychanie ekspresyjne, zafascynowane brzydotą, makabrą, stanami i zjawiskami patologicznymi, łączące w sobie elementy zarówno secesji, jak i symbolizmu oraz rodzącego się ekspresjonizmu.

Ogólnie rzecz ujmując, w okresie modernizmu do sztuk plastycznych szeroką falą wróciło wizjonerstwo, fantastyka, marzenia, co musiało oznaczać i sprzeciw wobec sztuki akademickiej. Stylem tej nowej sztuki stała się secesja, kierunek z lat 1890-1910 (apogeum jego popularności przypada na 1900 rok, kiedy to w Paryżu miała miejsce Wystawa Światowa), który był próbą stworzenia jednego stylu we wszystkich dziedzinach sztuki: od malarstwa, grafiki, architektury, rzeźby po rzemiosło artystyczne, wzornictwo, zdobnictwo. Nazywano to „jednością sztuk”, dążono do zatarcia granic pomiędzy poszczególnymi dyscyplinami, ich integracji.

Archaizmy i ich funkcje w literaturze. Omów na wybranych dziełach z różnych epok.

Język zmienia się na przestrzeni dziejów. Używane niegdyś elementy wymowy, fleksji, słownika czy składni w odpowiedzi na ewoluujące otoczenie, zwyczaje społeczne i językowe (uzus) mogą zanikać, ustępując miejsca innym. Najprostszym do pomyślenia motorem takich zmian są przekształcenia materialnego otoczenia przez działalność ludzką. Pojawiają się nowe przedmioty codziennego użytku, inne sposoby wytwarzania dóbr, organizacji wojska itd. Ale te nowe przedmioty nie wchodzą na pustą scenę, a zastępują, uznane w pewnym momencie za przestarzałe, dzieła rąk ludzkich. Wypierając je, wypierają również związane ze starym porządkiem nazewnictwo.

Z określonym wyżej procesem łączą się, by tak rzec, najbardziej namacalne archaizmy - tzw. archaizmy rzeczowe. Jak łatwo się domyślić, wszelkie przywoływania przeszłości, czego literacki przykład stanowi powieść historyczna, nie mogą obejść się bez tego typu archaizacji.

Trudniej uchwytne są archaizacje powstające nie tyle dzięki bezpośredniej relacji języka do rzeczywistości, ile te związane ze zmianami samego sposobu wyrażania się, organizacji wypowiedzi. Dzieją się one niejako we wnętrzu samego języka i jako związane z jego właściwościami fonetycznymi, fleksyjnymi czy składniowymi są trudniej uchwytne dla przeciętnego użytkownika. W tej grupie wyróżnić możemy m.in. archaizmy fonetyczne (np. wymawianie e pochylonego), fleksyjne (np. „krukowie" zamiast „kruki"), wreszcie składniowe (szyk zdania, stare związki frazeologiczne itp.).